Przed wielu laty kiedy jako młody lekarz mieszkałem w przyszpitalnym internacie portierka zamiast dać mi klucz do mojego pokoju powiedziała, że przyjechał do mnie jakiś niski i gruby przyjaciel więc mu ten klucz dała. Szedłem do pokoju zastanawiając się o kogo może chodzić, gdyż żadnego takiego przyjaciela nie miałem. Ale rzeczywiście w pokoju był mój przyjaciel Misiek. Misiek był tego samego wzrostu co ja (178), który raczej za niski nie uchodzi. Misiek na studiach ważył 85 kg (20 więcej ode mnie), ale ciągle do strawienia. Tym razem siedział jednocześnie na obydwu krzesłach , które miałem i ważył 140 kg. Mam dobrą żonę powiedział. Nie dożył nawet siedemdziesiątki.
Niedawno byłem na plaży. Obok rozłożyła się rodzinka z chłopcem. Dziecko (7-8 lat) było prawie kwadratowe: około 120 cm wzrostu i około 100 kg żywej wagi. Monstrum. A mamuśka to kiełbaskę, to wafelek, to kiełbaskę, to wafelek. Chłopiec bynajmniej o jedzenie nie prosił, ale gdy tylko zbliżał się do mamy to dostawał propozycję. Rozejrzałem się: chłopiec nie był wyjątkiem. Tak, choć może nie tak krańcowo wyglądało 10-15% dzieci.
Te dzieci musiały od niemowlaka być tuczone jak gęsi na foie gras. Jest u kochających kobiet genetycznie uwarunkowana potrzeba karmienia „dogadzania”. Zastanawia mnie, co myślą te mamy i babcie? Czy zdają sobie sprawę, jaki los gotują tym dzieciom? Może odreagowują w ten sposób niedostatki swojego dzieciństwa? Doświadczenia na myszach pouczają, że jest tylko jedna dieta wydłużająca życie, ograniczająca wystąpienie chorób krążenia i nowotworowych. Jest to dieta z ograniczeniem kalorii. Z kolei ich nadmiar zwłaszcza u małych dzieci prowadzi do rozwinięcia tkanki tłuszczowej, która potem jest jak nowotwór: domaga się więcej i więcej kalorii. Skończy się to zaburzeniami metabolicznymi i przedwczesną śmiercią. Niejadek w odróżnieniu od swojej mamci jest pod względem reakcji na kalorie znacznie mądrzejszy.
