Do tej pory w endokrynologii nie znano dokładnej częstości występowania i znaczenia klinicznego pojawiających się przeciwciał TgAb/aTg (określanych również, jako przeciwciała przeciwko tyreoglobulinie) u osób ze zróżnicowanymi rakami tarczycy, takimi, jak najczęstsze z nich – rak brodawkowaty i rak pęcherzykowaty.
Autorzy badania, które ukazało się na razie dopiero w wersji online, w dn. 02.06.2020 r. w renomowanym czasopiśmie Thyroid, pt.: ”The De Novo Detection of Anti-thyroglobulin Antibodies and Differentiated Thyroid Cancer Recurrence” i oczekuje na publikację w najbliższym czasie, przedstawili analizę przypadków pacjentów, którzy trafili do dużego Amerykańskiego rejestru zwanego „The National Thyroid Cancer Treatment Cooperative Study registry (1987-2012).”
Analizie poddano grupę ponad 3000 pacjentów zarejestrowanych po 1996 roku. Wśród nich, prawie 1550 osób miało obecne przeciwciała TgAb w momencie rozpoznania choroby. Ponadto, aż u ponad 1300 badanych, w pierwszym badaniu pooperacyjnym nie stwierdzono obecności przeciwciał. Z różnych względów, takich jak m.in. zbyt krótki czas obserwacji, zbyt rzadkie wizyty kontrolne, czy utrzymująca się choroba nowotworowa po początkowym leczeniu- z grupy tej wykluczono nieco ponad 500 osób. Analizie statystycznej zaś poddano nieco ponad 800 pozostałych osób.
W grupie tej wyodrębniono „grupę trwale ujemną” pod względem obecności przeciwciał – zdefiniowaną, jako „TgAb ujemną”, przez co najmniej trzy kolejne wizyty kontrolne i co najmniej trzy lata obserwacji
Do analizy włączono pozostałych 812 pacjentów, w tym grupę 772 osób „trwale ujemnych” pod względem obecności TgAb (zdefiniowaną, jako TgAb ujemną, przez co najmniej trzy kolejne wizyty kontrolne i co najmniej trzy lata obserwacji) oraz grupę TgAb de novo dodatnią, liczącą 40 osób, wśród której wykryto obecność przeciwciał TgAb.
Kolejnym, a zarazem bardzo ważnym celem badaczy, była ocena wpływu pojawienia się przeciwciał TgAb na nawrót zróżnicowanego raka tarczycy (DTC- differentiated thyroid cancer ). Jako metodę badawczą zastosowano metodę analizy Kaplana-Meiera.
Przeprowadzona analiza nie wykazała znaczącej różnicy nawrotu zróżnicowanego raka tarczycy w grupie „trwale ujemnej TgAb” w porównaniu z grupą „pozytywną de novo TgAb” (9,6% do 15,0%, p =0,23).
Zarówno charakterystyka wyjściowa obu grup pacjentów, histologia zmian, historia ekspozycji na promieniowanie, czy ocena stopnia zaawansowania i mediana czasu obserwacji były podobne w obu grupach.
Co jest dość ciekawe, u wszystkich 6 pacjentów, u których wystąpił nawrót w „grupie dodatniej TgAb de novo”, przeciwciała te były ujemne w momencie wykrycia nawrotu i stały się dodatnie dopiero po medianie wynoszącej 2,1 (0,7 - 8,7) lat od wznowy nowotworu.
Wnioski, jakie przedstawili autorzy pracy, pokazują, że nie na chwilę obecną nie potwierdzono statystycznie istotnego związku pomiędzy pojawieniem się przeciwciał TgAb de novo a nawrotem zróżnicowanego raka tarczycy.
Jakkolwiek autorzy badania sugerują, iż celem potwierdzenia ich wniosków, konieczne jest przeprowadzenie badań prospektywnych na jeszcze większej grupie chorych, co być może umożliwi ocenę wpływu wykrycia pojawiających się „de novo TgAb” na monitorowanie zróżnicowanego raka tarczycy.
