W swoim życiu spotkałam wiele pielęgniarek i pielęgniarzy. Dla jednych pielęgniarstwo stanowiło pasję i wciąż się w nim rozwijali, dla innych było to źródło dochodów, a dla jeszcze innych raczej smutny obowiązek albo życiowa konieczność.
Tak, jak różnimy się podejściem do życia, tak również różnimy się podejściem do wykonywania swoich obowiązków.
Jacek Walkiewicz w swoich mowach motywacyjnych mówił, że „Pasja rodzi profesjonalizm. Profesjonalizm daje jakość, a jakość jest luksusem”.
Czy stać nas w obecnych czasach na luksus, jakim jest jakość opieki?
Wiele osób, dla których pielęgniarstwo staje się pasją życiową, osiąga w nim sukces, posiada wysoki poziom wiedzy i umiejętności, staje się artystą i mistrzem w swojej dziedzinie.
Takie osoby stają się również liderami dla swoich koleżanek i kolegów.
Wzmacniają w rozwoju, motywują do zdobywania wiedzy, angażują się w prace na rzecz środowiska zawodowego.
Na czym polega ich maestria?
Są to osoby, które w toku swojego kształcenia osiągają wysokie kompetencje profesjonalne. Rozumieją złożoność procesów rządzących systemem ochrony zdrowia, podążają za ciągłym rozwojem naukowym i technologicznym. Wprowadzają w życie zasadę „lifelonglearnig”, czyli kształcenia ustawicznego. Szanują wiedzę i umiejętności innych zawodów medycznych, dążąc do równoprawnej współpracy w zespole. Znają swoją wartość.
Artyści w zawodzie odpowiadają na rosnące zapotrzebowanie na opiekę w społeczeństwie, dostarczając ją w odpowiednim czasie, we właściwym zakresie, holistycznie obejmując całego człowieka.
Ich „twórczość” polega na indywidualnym podejściu do problemów pacjenta, stawianiu diagnoz pielęgniarskich, odpowiednim zaplanowaniu procesu. Wymaga to refleksyjności, czasem zastosowania innowacji, odejścia od schematycznego postępowania.
Mistrzowie w pielęgniarstwie potrafią również krytycznie ocenić skutki swojego postępowania zawodowego, modyfikując w trakcie działania tak, aby korzyść dla pacjenta była jak największa.
Dbają o jakość i efektywność swojego postępowania, w kontekście rezultatów procesu opieki.
W swojej pracy opierają się na aktualnej wiedzy naukowej, rozumieją prawa naukowe, czyli zasady rządzące procesami zachodzącymi w świecie. W pracy zawodowej opierają się na faktach, nie swoich opiniach lub sądach. Korzystają z wiedzy naukowej z innych dziedzin, takich jak nauki medyczne, nauki kliniczne, czy nauki społeczne.
Pielęgniarstwo jako sztuka wymaga wysokich kompetencji umysłowych, złożonych sprawności pielęgniarskich, wiedzy, twórczej refleksji i innowacyjności skoncentrowanych na osiąganiu przez pacjenta możliwie największych korzyści zdrowotnych. W centrum uwagi i zainteresowań pielęgniarki powinien być człowiek.
W czasie procesu pielęgnowania powinny być respektowane jego prawa do szacunku, godności, wolności.
Profesjonalne podejście polega na zapewnianiu mu opieki w sposób całościowy, uwzględniając jego potrzeby biologiczne, psychiczne, społeczne, duchowe, kulturowe, zapewnianiu mu wsparcia emocjonalnego i pomocy w rozwiązywaniu różnych problemów zdrowotnych.
Pielęgniarstwo to sztuka również o charakterze moralnym, a postępowanie pielęgniarek/pielęgniarzy zgodne jest z Kodeksem Etyki Zawodowej i obowiązującym prawem.
Kim są zatem rzemieślnicy w pielęgniarstwie?
W mojej opinii to ludzie, którzy dobrze wykonują swoją pracę pielęgniarki/pielęgniarza. Czasem, z różnych względów nie podnoszą swoich kwalifikacji zawodowych, jednak z zaangażowaniem pracują na rzecz pacjenta. Starają się swoją pracę wykonywać dokładnie, opierając się na algorytmach, procedurach, zatwierdzonych schematach.
Mimo, że nie do końca są otwarci na zmianę, potrafią dostosować się do stawianych wymagań zawodowych. Czasem wymaga to większego wsparcia ich przez zespół. Są bardzo potrzebni w systemie ochrony zdrowia.
Dochodzę do wniosku, iż w naszym zawodzie potrzebni są zarówno mistrzowie, jak i rzemieślnicy.
Wzajemnie możemy się uzupełniać, pracując razem na rzecz naszego podmiotu opieki – pacjenta.
Ważny jest wzajemny szacunek, zrozumienie w zespole, duch wspólnego celu, poczucie bezpieczeństwa.
Jesteśmy sobie wzajemnie potrzebni.
Pozwólmy tym, którzy chcą korzystać ze wszystkich kompetencji, aby realizowali swoją pasję.
Pozwólmy tym, którzy chcą pozostać sobą, aby mogli należnym szacunkiem wykonywać swoją pracę.
Kluczem jest zrozumienie i wzajemna akceptacja.
Mgr Ewelina Tymoszuk
