„O tym, kim jesteśmy nie świadczy wykształcenie, majątek, wygląd, talent, ale to jak traktujemy drugiego człowieka” (Autor nieznany).
Ta myśl powinna towarzyszyć każdej pielęgniarce i pielęgniarzowi. Asystujemy pacjentowi na każdym etapie życia, od narodzin do śmieci. Można powiedzieć, że "nic co ludzkie nie jest nam obce". Jesteśmy najbliżej człowieka cierpiącego - pacjenta, bez względu na jego, płeć, status społeczny, orientację seksualną, czy pochodzenie. Naszym zadaniem nie jest kogoś oceniać, lecz pomóc mu stać się samodzielnym w swojej chorobie, odzyskać zdrowie lub godnie umrzeć.
Nasz zawód daje możliwości okazania profesjonalnej troski drugiemu człowiekowi, który jest podmiotem opieki. Nasza specjalistyczna wiedza pozwala na fachową ocenę potrzeb zdrowotnych danego pacjenta oraz zaplanowanie i realizację opieki. Nasza autonomia pozwala nam wziąć odpowiedzialność za drugiego człowieka.
Pielęgniarstwo jako zawód, towarzyszy człowiekowi na każdym etapie jego życia: od narodzin, dzieciństwa, poprzez młodość, dorosłość oraz wieku podeszłym i chwili śmierci. Osoby wykonujące zawód pielęgniarki/rza stykają się z ludźmi chorymi, niepełnosprawnymi, zdrowymi. Dzielą radość narodzin i procesu wyzdrowienia, jak również smutek cierpienia, bólu związanego z chorobą i odchodzeniem. Dzięki empatii możemy lepiej zrozumieć pacjenta i dopasować swoje działania w procesie terapeutycznym, aby jak najefektywniej wspomóc proces zdrowienia.
Co jest najważniejsze w wykonywaniu zawodu według mnie?
Bycie człowiekiem dla innego człowieka.
A jak pojmuję człowieczeństwo?
Człowieczeństwo jest godnością osoby, zdolnością do abstrakcji i tworzenia wartości i idei.
Bardzo podoba mi się filozofia pielęgniarstwa, w której o pielęgniarstwie mówi się, jako o relacjach międzyludzkich (H.Peplau). Jego podstawą jest humanizm, czyli nurt filozofii oparty na racjonalnym myśleniu, który wyraża się troską o potrzeby, szczęście, godność i swobodny rozwój człowieka w jego środowiskach: społecznym i naturalnym. Można powiedzieć, że spotykają się dwa światy: pielęgniarki i pacjenta. Każdy ma określoną rolę w tych relacjach, ale każdy czerpie ze spotkania z drugim człowiekiem.
Jak to się ma do obecnego systemu opieki zdrowotnej?
Z przykrością muszę stwierdzić, że nasz system ochrony zdrowia odczłowiecza zarówno pacjenta, jako podmiot opieki, oraz pracowników ochrony zdrowia, jako świadczących opiekę.
Dla systemu stajemy się numerkami, statystyką, liczbą. Pacjent traktowany jest jako "przypadek", na którym wykonywana jest "procedura". Zupełnie jakby nie chodziło o nadrzędną wartość, jaką jest jego życie i zdrowie.
Również medycy stają się dla systemu "złem koniecznym", a nie osobami, którzy poprzez swoją wiedzę, doświadczenie i poświęcenie niosą pomoc i ulgę w cierpieniu. Choć postęp medycyny jest znaczący, nic nie zastąpi dobrej, ludzkiej relacji w opiece nad pacjentem. A często od tego składnika ludzkiego, zależy powodzenie całej terapii i koszty ponoszone przez system.
Każdy z nas, kto pracuje, składa się na finansowanie tego system opieki zdrowotnej.
Od polityków zależy jednak kształt, sposób jego funkcjonowania.
Czy stać nas na marnowanie potencjału personelu medycznego?
Czy stać nas, aby nasi bliscy umierali w kolejkach chorego systemu?
Czy chcemy biernie przyglądać się, jak opieka zdrowotna gaśnie?
Siła jest w jedności, siła jest w powiedzeniu "nie", gdy dzieje się krzywda.
Nie zgadzajmy się na tak funkcjonujący system ochrony zdrowia.
Nasi pacjenci zasługują na więcej. Na dobrą opiekę, troskliwego człowieka obok.
Mgr Ewelina Tymoszuk
Stowarzyszenie Pielęgniarki Cyfrowe
