Idee same w sobie są abstrakcyjne. Nabierają realnego kształtu dopiero wówczas, gdy opowiedzą się za nimi ludzie, którzy wyposażeni w odpowiednie narzędzia zechcą je zrealizować. Od dłuższego czasu odnoszę wrażenie, że proponowane przez poszczególne partie programy polityki zdrowotnej nie wychodzą poza abstrakcyjny krąg idei właśnie. „Zmniejszyć kolejki do lekarzy. Poprawić dostęp do specjalistów. Poprawić efektywność systemu ochrony zdrowia. Zwiększyć budżet przeznaczany na zdrowie". Tyleż efektowne, co puste słowa.
Mija właśnie półmetek drugiej kadencji rządów premiera Donalda Tuska. Czekamy na listopadową rekonstrukcję rządu. Wiele osób ekscytuje się personaliami i spekuluje, czy Bartosz Arłukowicz nadal będzie ministrem zdrowia.
Ja natomiast czekam na konkretny dowód, że premier realnie troszczy się o zdrowie Polaków. Wolałbym przeczytać dokument, w którym szef polskiego rządu wyliczyłby swoje największe osiągnięcia w zakresie polityki zdrowotnej, nie tylko ostatnich dwóch lat, ale sześciu. Listę konkretnych dokonań. W końcu otrzymał od nas wyjątkowy kredyt zaufania i możliwość rządzenia przez dwie kadencje! Wolałbym usłyszeć również o konkretnych planach Ministerstwa Zdrowia na najbliższe dwa lata. Co, jak, dlaczego, za ile.
Myślę, że w moich pragnieniach nie jestem odosobniony. Myślę też, że coraz więcej z nas ma już dosyć tematów zastępczych, nowomowy, pustych utarczek politycznych, wszechobecnego PR.
Niestety, kolejne wybory dopiero za dwa lata. Ale czy polskie społeczeństwo będzie już wtedy na tyle dojrzałe, by przejrzeć na oczy? Czy zacznie dostrzegać różnice między populizmem, PR-em a rzeczową polityką? Czy będzie umiało skutecznie rozliczać rządzących ze złożonych w przeszłości obietnic? Czy da sobie radę z wyborem tylko takich kandydatów, którzy oferują prowadzenie przemyślanej i odpowiedzialnej polityki oraz potrafią – posługując się językiem lekarskim – postawić właściwą diagnozę oraz zaproponować i wdrożyć odpowiednią terapię opartą na dowodach naukowych. I to w dodatku traktując społeczeństwo, czyli wszystkich z nas z osobna, jak podmiot, a nie przedmiot.
Tekst jest wstępniakim z najnowszego, listopadowego numeru Służby Zdrowia
