Zdrowie nie jest na szczycie priorytetów szefa rządu, to widać od początku kadencji i nie zmienią tego ani rytualne zaklęcia o „dodawaniu pieniędzy do zdrowia”, ani sukces programu in vitro, którym koalicja 15 października wymachuje przy każdej okazji (a nawet bez niej). Mimo to upór, z jakim premier i minister finansów upierają się od miesięcy przy obniżaniu przychodów Narodowego Funduszu Zdrowia może tylko zdumiewać, gdy weźmie się pod uwagę widoczną nieuzbrojonym okiem zapaść finansów publicznego sektora ochrony zdrowia. Przychody NFZ są wyraźnie mniejsze niż koszty systemu, a koszty, jakie ponosi NFZ, mniejsze niż potrzeby pacjentów. Ta pierwsza luka jest mierzona miliardami złotych publicznych pieniędzy, których nie ma (lub które częściowo są wyszarpywane z budżetu), ta druga – miesiącami oczekiwania na świadczenia medyczne i miliardami złotych, jakie płyną z kieszeni pacjentów do sektora prywatnego.
Kolejne posiedzenie Sejmu – na początku kwietnia. Politycy koalicji rządzącej (a raczej jej części, bo przecież Lewica zapowiedziała otwarcie, że ustawy zmniejszającej przychody NFZ nie poprze) mają szukać większości dla obniżenia składki zdrowotnej dla przedsiębiorców. Nie trzeba być wybitnym analitykiem politycznym, by przełożyć to na realia trwającej i gęstniejącej z każdym tygodniem kampanii prezydenckiej. Cóż za radość panuje w szeregach PiS (i Konfederacji), którym rządzący na tacy podali prezent w postaci bycia języczkiem u wagi. Co za satysfakcja, jeśli w jednym lub drugim klubie pojawią się emisariusze Tuska (nota bene, podjęcie się takiej misji wymagać będzie prawdziwie kozackiej odwagi).
Można się zastanawiać, zaćmienie czego opanowało Kancelarię Premiera i doradców ministra finansów, że nie przewidzieli takiego scenariusza i „powiesili” ustawę na deklaracjach totalnej, skądinąd, opozycji, która – wydawało się – sprzyjała pomysłowi „ulżenia przedsiębiorcom”. Pomijając, oczywiście, meritum, które wydaje się niepomijalne (ale dla polityków nie ma rzeczy niemożliwych) – do ochrony zdrowia należałoby dołożyć kilkadziesiąt miliardów złotych. To jasno wynika z rekomendacji ekonomistów, system się nie bilansuje w związku z tym narażony jest na rozchwianie (tak, niestety, działa mechanizm ustawy przychodowej).
Zasługi minister zdrowia w wyhamowaniu (na tym etapie trudno przesądzić czy jest to już wykolejenie) prac nad ustawą są bezsporne, ale nie można zapominać o szeregowej (już) posłance Razem, Marcelinie Zawiszy. Symbolicznie została ona pozbawiona funkcji wiceprzewodniczącej Komisji Zdrowia w dniu, w którym kilka godzin później składała, po raz kolejny, wniosek o odrzucenie projektu ustawy w całości. Oczywiście, formalnie wszystko jest lege artis, prezydia komisji sejmowych są obsadzane przez przedstawicieli klubów, nie kół poselskich. Symbole mają jednak wielką moc – i wydawało by się, że politycy powinni być tego świadomi.
