EMA/URPL/Sanofi informują:
Lemtrada (alemtuzumab) może być stosowana do rozpoczynania leczenia wyłącznie dorosłych pacjentów z wysoce aktywną, rzutowo-ustępującą postacią stwardnienia rozianego (RRMS, ang. relapsing remitting multiple sclerosis) i odpowiedniego cyklu leczenia co najmniej dwoma innymi lekami modyfikującymi przebieg choroby oraz u chorych z RRMS gdy inne leki są wykluczone.
Powodem tych ograniczeń są:
- autoimmunologiczne zapalenia wątroby i uszkodzenia nerek z przypadkami zgonów/;
- przypadki krwawienia do światła pęcherzyków płucnych, zawału mięśnia sercowego, udaru mózgu, niedokrwiennego lub krwotocznego, rozwarstwienia tętnicy szyjnej i lub kręgowej. Te ciężkie reakcje powikłań są powiązane czasowo z wlewem alemtuzumabu;
- przypadki limfohistiocytozy hemofagocytarnej (HLH) patologicznego zespołu aktywacji immunologicznej charakteryzującego się ciężkim procesem zapalnym o charakterze ogólnoustrojowym. Uwaga objawy zespołu HLH mogą być zgłaszane w ciągu kilku miesięcy do czterech lat po rozpoczęciu leczenia Lemtradą.
Zaleca się, aby u pacjentów kwalifikowanych do leczenia i w trakcie leczenia Lemtradą monitorować wartość ciśnienia tętniczego krwi, oceniać czynność wątroby, wykonać badanie EKG.
Mechanizm działania terapeutycznego produktu leczniczego Lemtrada w przypadku stwardnienia rozsianego nie został w pełni wyjaśniony. Uważa się , że zmniejszenie liczby limfocytów T oraz B w krwioobiegu wywoływane przez produkt leczniczy alemtuzumab i następujące po tym odtworzenie populacji może zmniejszać ryzyko nawrotu choroby, co ostatecznie opóźnia jej progresję.
Szczególnie istotna jest deplecja limfocytów B, które biorą udział w patogenezie SM i są celem terapeutycznym w różnych jego stadiach i odmianach. Ok 50 lat temu uważano, że patogenne w SM są wyłącznie limfocyty T.
Pojawiającym się pytaniem autora notatki jest zbadanie ryzyka występowania omówionych istotnych zagrożeń stwierdzonych dla alemtuzumabu przy stosowaniu okrelizumabu.
Oba produkty lecznicze są stosowane w leczeniu stwardnienia rozsianego, oba mają niezwykle podobne ujawnione działania niepożądane.
Leczenie produktem leczniczym Ocrevus (okrelizumab) prowadzi do szybkiej deplecji limfocytów B CD19+ we krwi, co stanowi oczekiwane działanie farmakologiczne.
Oba produkty lecznicze prowadzą do deplecji limfocytów B poprzez różny punkty bezpośredniego uchwytu:
Alemtuzumab wiąże się z antygenem CD52 obecnym w dużych ilościach na powierzchni limfocytów T (CD3+) oraz B (CD19+),
Okrelizumab jest selektywnie skierowany przeciwko limfocytom B z ekspresją antygenu CD20.
