BADANIE ADAURA
Prof. Maciej Krzakowski:
Badanie III fazy ADAURA objęło chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (głównie raka gruczołowego) z mutacjami w genie dla receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR). Chorzy ci byli najpierw operowani (radykalna resekcja guza) a następnie otrzymywali przez 3 lata ozymertynib (inhibitor EGFR trzeciej generacji) lub placebo. Wcześniej publikowane dane z tego badania pokazywały dużą różnicę – na korzyść ozymertynibu – w czasie przeżycia wolnym od choroby. Natomiast najnowsza aktualizacja wyników badania, zaprezentowana podczas kongresu ESMO w Paryżu, pokazała, że zmniejszenie ryzyka nawrotu choroby lub zgonu wyniosło aż 77% w populacji o stopniu zaawansowania II–IIIa (pierwszorzędowy punkt końcowy) oraz 73% wśród wszystkich leczonych (tj. w stopniu Ib/II/IIIa). Mediana czasu przeżycia wolnego od choroby wynosiła 5,5 roku.
Skąd tak dobre wyniki? U chorych z rozpoznaniem gruczołowego raka płuca występuje wysokie ryzyko pojawiania się przerzutów w mózgu. Ozymertynib penetruje do ośrodkowego układu nerwowego – stąd główna przyczyna obserwowanych korzyści klinicznych to właśnie brak przerzutów w mózgu. Po 4 latach obserwacji nie było ich u ok. 90% badanych w grupie z ozymertynibu w porównaniu do 70% w grupie placebo.
Wyniki badania ADAURA są dla nas ważne. Już wcześniej wiedzieliśmy, że ozymertynib jest przydatny w leczeniu uzupełniającym (pooperacyjnym) chorych z mutacjami aktywującymi, teraz zyskaliśmy dodatkowe argumenty za stosowaniem tego leku w tej populacji pacjentów.
BADANIE IPSOS
Prof. Maciej Krzakowski:
Drugie bardzo interesujące badanie zaprezentowane podczas tegorocznego kongresu ESMO to badanie IPSOS. Dotyczyło ono immunoterapii chorych z zaawansowanym niedrobnokomórkowym rakiem płuca, którzy są leczeni z założeniem paliatywnym.
Rodzaj terapii, którą stosujemy w tej populacji chorych zależy od ekspresji biomarkera PD-L1. Jeśli jest ona wysoka (tj. dotyczy połowy lub więcej komórek nowotworowych) to standardem na całym świecie jest stosowanie immunoterapii w monoterapii (w Polsce w programie lekowym). Chorzy z ekspresją poniżej 50% otrzymują immunochemioterapię – to leczenie również jest w Polsce dostępne, tyle że część chorych, z różnych powodów (wiek, schorzenia współistniejące, niski stopień sprawności), nie może otrzymać immunochemioterapii z powodu toksyczności chemioterapeutyku. W praktyce jest to bardzo istotny problem.
Badanie IPSOS dotyczyło właśnie chorych z takimi ograniczeniami (gorszy stan sprawności albo wiek powyżej 70 r.ż. i dodatkowe przeciwwskazania), czyli osób, u których immunochemioterapia byłaby zbyt ryzykowna. W badaniu porównano chemioterapię z monoterapią atezolizumabem. Po 12- i po 24-miesięcznym czasie obserwacji okazało się, że czas całkowitego przeżycia w grupie otrzymującej samą immunoterapię było znamiennie lepszy niż w grupie leczonych chemioterapią. Różnica była przy tym niezależna od typu histologicznego raka płuca. Co więcej, jakość życia chorych poddawanych immunoterapii utrzymywała się na stałym poziomie podczas leczenia, w odróżnieniu od jakości życia pacjentów poddawanych chemioterapii.
Wyniki badania IPSOS będą – w przypadku rejestracji monoterapii u chorych w gorszym stanie lub osób starszych – przydatną opcją terapeutyczną w szczególnej subpopulacji.
