Mepolizumab to przeciwciało monoklonalne, które hamuje przyłączanie się Interleukiny-5 (IL-5) do jej receptorów na powierzchni eozynofili. Zahamowanie takiego wiązania IL-5 redukuje poziom eozynofili we krwi, tkankach i plwocinie.
Interleukina-5 (IL-5) odgrywa istotną rolę w regulowaniu funkcji eozynofili – komórek zapalnych, o których wiadomo, że odgrywają ważną rolę w astmie. Lek ten podaje się we wstrzyknięciu podskórnym, w stałej dawce 100 mg, co cztery tygodnie. Jest on uzupełnieniem normalnego schematu leczenia astmy ciężkiej, który obejmuje stosowanie przez pacjenta wziewnych glikokortykosteroidów oraz dodatkowych leków kontrolujących, w tym glikokortykosteroidów przyjmowanych doustnie.
– Pacjenci z ciężką, oporną na leczenie astmą eozynofilową nie są typowymi pacjentami z „astmą”. U osób tych utrzymanie kontroli nad chorobą jest trudne pomimo stosowania wysokich dawek leków przyjmowanych drogą wziewną. Szczególny problem w ich przypadku stanowią częste napady astmy, które mogą wymagać hospitalizacji. Wielu z tych pacjentów przyjmuje również w celu kontrolowania objawów, glikokortykosteroidy doustne, których stosowanie może prowadzić do wystąpienia działań niepożądanych, często bardzo uciążliwych dla pacjentów. Możliwość zaoferowania tym pacjentom leczenia działającego w sposób swoisty na podstawową przyczynę choroby będzie stanowiło dla nich ważną opcję terapeutyczną – tłumaczy profesor Ian Pavord z Uniwersytetu w Oksfordzie, główny badacz w pierwszym badaniu mającym na celu potwierdzenie koncepcji działania mepolizumabu, a później jeden z naukowców biorących udział w badaniu fazy III MENSA.
Ciężka astma jest zdefiniowana jako astma, która wymaga leczenia wysokimi dawkami glikokortykosteroidów wziewnych (GKS) w połączeniu z drugim lekiem kontrolującym objawy (i/lub glikokortykosteroidami podawanymi ogólnoustrojowo) w celu zapobiegania rozwojowi choroby „niekontrolowanej”, czyli takiej, która pozostaje „niekontrolowana” pomimo stosowania takiego leczenia.
Pacjentów z ciężką astmą często klasyfikuje się według długotrwałego stosowania glikokortykosteroidów doustnych (GKD). W podgrupie pacjentów z ciężką astmą nadmierna produkcja eozynofili (rodzaj krwinek białych) jest przyczyną stanu zapalnego w płucach, który może mieć wpływ na drogi oddechowe, ograniczając możliwość oddychania i zwiększając częstość występowania napadów astmy. Interleukina-5 jest głównym czynnikiem wzrostu, aktywacji i przeżycia eozynofili oraz stanowi podstawowy sygnał dla przemieszczania się eozynofili ze szpiku kostnego do płuc.
Źródło: materiały prasowe
