Thinkstock/FPM[/caption]Samoistne włóknienie płuc (Idiopathic Pulmonary Fibrosis, IPF) to zagrażająca życiu choroba, która charakteryzuje się postępującym bliznowaceniem tkanki płucnej i stopniową utratą czynności płuc. Jak postrzegają ją pulmonolodzy?
W ankiecie przeprowadzonej przez Kantar Health wzięło udział 416 pulmonologów z 10 krajów: Francji, Włoch, Niemiec, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Polski, Szwecji, Brazylii, Kanady oraz Japonii.
Blisko 9 na 10 ankietowanych uważa, że opóźnienie diagnozy IPF ma negatywny wpływ na stan chorych. Spowolnienie postępu choroby wskazane zostało jako największa korzyść z rozpoczęcia leczenia w momencie diagnozy (81 proc.) i stanowiło główne kryterium wyboru leczenia farmakologicznego (78 proc.). Poprawa jakości życia chorego była dla ankietowanych pulmonologów drugim co do ważności aspektem branym pod uwagę przy wyborze leczenia (63 proc.).
Na pytanie o aspekty samoistnego włóknienia płuc mające największy wpływ na życie chorego 54 proc. lekarzy wskazało duszność, 21 proc. – pogorszenie czynności płuc, a 13 proc. – zaostrzenia choroby.
Ciężkie zaostrzenie samoistnego włóknienia płuc z gwałtownym pogorszeniem stanu chorego w ciągu kilku dni lub tygodni może wystąpić w każdym momencie przebiegu choroby, nawet przy jej pierwszym wystąpieniu. Ciężkie zaostrzenia mogą doprowadzić do śmierci chorego w ciągu kilku miesięcy. Są one przez to istotnym problemem terapeutycznym dla lekarzy prowadzących chorych na IPF.
Diagnostyka IPF jest trudnym zadaniem, które wymaga wykonania wielu specyficznych badań. Od wystąpienia pierwszych objawów do postawienia diagnozy mija zwykle od roku do dwóch lat.
U około połowy chorych stawiana jest początkowo błędna diagnoza, ponieważ objawy IPF mogą przypominać np. przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP), astmę czy zastoinową niewydolność serca. Jednakże u 80 proc. chorych na IPF występuje w płucach specyficzny, przypominający trzask rozpinanych rzepów dźwięk, który można usłyszeć za pomocą stetoskopu.
Źródło: materiały prasowe
