Wyniki wielu wcześniejszych badań sugerowały związek pomiędzy niskim poziomem witaminy D a zaburzeniami odporności, chorobami serca i wieloma innym schorzeniami, np. stwardnieniem rozsianym.
Uczeni z San Diego School of Medicine oraz z Seoul National University College of Medicine postanowili sprawdzić, czy niedobór tej witaminy przekłada się także na ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2.
W momencie rozpoczęcia obserwacji (1997 r.) wszyscy uczestnicy byli zdrowi – nie mieli cukrzycy ani nietolerancji glukozy. Monitorowano ich przez ok. 10 lat, regularnie sprawdzając glikemię, wykonując test obciążenia glukozą oraz mierząc poziom biologicznie czynnej formy witaminy D, czyli 1α,25-dihydroksywitaminy D. Jako dolną granicę normy przyjęto poziom 30 ng/ml, czyli wyższy o 10 ng/ml od oficjalnych amerykańskich zaleceń National Academies.
– Stwierdziliśmy, że u uczestników z poziomem 1α,25-dihydroksywitaminy D powyżej 30 ng/ml ryzyko rozwoju cukrzycy było trzykrotnie niższe [niż w populacji ogólnej], a u osób z poziomami powyżej 50 ng/ml – pięciokrotnie niższe – mówi dr Sue K. Park, współautor.
Inni z autorów - dr Cedric F. Garland - przeprowadził wcześniej badania nad związkiem między niedoborem witaminy D a ryzykiem chorób nowotworowych u kobiet. Wykazał wtedy, że zapadalność na raka zmniejsza się wraz ze wzrostem poziomu witaminy D. Kobiety ze stężeniami 1α,25-dihydroksywitaminy D w osoczu wynoszącymi 40 ng/ml lub wyższymi miały o 67 proc. niższe ryzyko zachorowania niż panie z poziomem 20 ng/ml lub niższym.
Według National Institutes of Health, zalecana średnia dawka witaminy D wynosi 400 IU/db dla dzieci w wieku do 1. r.ż., 600 IU/db dla osób w wieku od 1 do 70 lat (mniej w przypadku kobiet w ciąży lub karmiących piersią) i 800 IU/db w przypadku osób w wieku powyżej 70 lat. Większe ilości są ogólnie uważane za dość bezpieczne, ale bardzo wysokie poziomy witaminy D w osoczu (powyżej 125 ng/ml) wiążą się z działaniami niepożądanymi, takimi jak nudności, wymioty i uszkodzenie nerek.
Źródło: Newsmax
