Wejście Polski do Unii Europejskiej (UE) otworzyło możliwość leczenia poza granicami kraju. Prawo do skorzystania z planowanego leczenia poza Polską przysługuje za zgodą instytucji kraju ubezpieczenia. W Polsce jest nią Narodowy Fundusz Zdrowia.
Leczenie planowe za granicą jest możliwe tylko w ściśle określonych przypadkach. Chodzi np. o sytuację, w której świadczenie jest gwarantowane w danym państwie, ale czas oczekiwania na jego udzielenie jest zbyt długi w stosunku do stanu zdrowia pacjenta. Ponadto, w Polsce istnieje możliwość uzyskania zgody na leczenie planowane również w sytuacji, gdy świadczenie jest gwarantowane, ale nie ma możliwości jego wykonania w naszym kraju. Taka zgoda może dotyczyć też leczenia poza Unią Europejską.
Podstawą udzielenia świadczeń planowanych zgodnie z przepisami o koordynacji był dokument E112, a następnie od 2010 r. jest dokument S2. Dotyczą one leczenia planowego w innym państwie członkowskim UE.
Według raportu o Transgranicznej opiece zdrowotnej w Unii Europejskiej, w 2022 r. w całej Unii łącznie wydano ponad 24 tys. dokumentów S2. Jeden taki dokument może być podstawą do rozliczenia kilku etapów leczenia. Dotychczas Narodowy Fundusz Zdrowia wydał 2087 dokumentów E112/S2. W 2023 r. NFZ wydał 126 zgód na leczenie poza Polską. W tym samym roku do Centrali NFZ wpłynęło łącznie 160 wniosków o leczenie poza granicami kraju i pokrycie kosztów transportu. Kontynuowane też było procedowanie 42 wniosków z 2022 r. W tych 202 sprawach, 55 dotyczyło dzieci. W 2023 r. za leczenie kardiochirurgiczne rocznego dziecka w USA, NFZ zapłacił ok. 6,5 mln zł. Natomiast w przypadku leczenia w Unii Europejskiej Fundusz zapłacił ok. 740 tys. zł za leczenie dorosłego pacjenta w zakresie chirurgii onkologicznej.
