Zresztą informacje, jakie docierały do mediów jeszcze na długo przed tymi oficjalnymi deklaracjami, niejako antycypowały przekaz Leszczyny. Pozwolenie na start w wyborach do PE miało być albo nagrodą za zasługi w pierwszych miesiącach rządów, albo – w określonych przypadkach – formą politycznego układu między premierem a ministrem, któremu nie do końca powiodła się misja rządowa (mowa oczywiście o ministrach z Koalicji Obywatelskiej). Ani jeden ani drugi przypadek nie dotyczy ministra zdrowia, nawet jeśli uznać za prawdę, a nie plotkę, że plany europejskie Leszczyna miała.
Pytanie, czy brak startu w najbliższych wyborach będzie równoznaczny z możliwością kontynuowania misji w ministerstwie. Z jednej strony nie widać powodów, dla których premier miałby podziękować za pracę ministrze, którą przecież umieścił w resorcie zdrowia z jasną misją „pilnowania budżetu” (to nie opinia, tylko fakt, jeśli ktoś wątpi, powinien przypomnieć sobie wypowiedzi Tuska z końca roku, w których podkreślał przymioty kandydatki na fotel ministra). To nie jest żaden zarzut, przeciwnie. Można też odnotować, że na tym polu ministrze niczego nie można zarzucić.
Izabela Leszczyna robi też to, co każdy minister na jej miejscu robiłby zapewne z pełnym przekonaniem: składa obietnice czy też formułuje zapowiedzi zmian, jakie zostaną wprowadzone w systemie i które poprawią jego funkcjonowanie oraz sytuację pacjentów. Możemy więc usłyszeć o „uwolnieniu lekarzy ze szpitali” i o tym, że szpitale nie będą likwidowane tylko przekształcane. Pacjenci mogą się cieszyć, że zasady realizacji recept zostaną uproszczone a lekarze – że zostaną uproszczone zasady ich wystawiania. Przedsiębiorcy (choć to akurat nie Izabela Leszczyna jest główną rozgrywającą) są radzi, że obciążenia w postaci składki zdrowotnej się zmniejszą a świadczeniodawcy – że mimo tego ubytku pieniędzy dla nich nie ubędzie.
Kto by nie chciał żyć w takiej rzeczywistości? Nawet jeśli zdrowy rozsądek podpowiada, że to zbyt piękne, by mogło być prawdziwe. Zdrowy rozsądek, ale przede wszystkim doświadczenie. Ono wtóruje zdrowemu rozsądkowi, nucąc – „ale to już było”. Wtrąca się w to, nie da się ukryć, nadzieja: - A może jednak…
