FOT. KRZYSZTOF KOCH / AGENCJA GAZETA[/caption]Zdzisław Szramik z Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Lekarzy uważa, że lekarz to zawód publicznego ryzyka. Dlaczego?
W felietonie, który znalazł się na stronie OZZL pisze:
(...) Od wielu lat polski system ochrony zdrowia, o ile w ogóle o czymś takim możemy mówić, jest głęboko niedofinansowaną prowizorką, fasadową piramidą, podtrzymywaną ochoczo przez media, kolaborujące z aktualną władzą, opartą na nieograniczonym wręcz wyzysku ekonomicznym pracowników, wspieranym szantażem moralnym. Od pewnego czasu system usiłuje wymusić dobrą i wykonywaną w dużych ilościach pracę poprzez widmo odpowiedzialności karnej, wiszącej nad każdym pracownikiem ochrony zdrowia, a szczególnie nad lekarzami. Zasada: dobre wynagrodzenie za dobra pracę, w ochronie zdrowia nie obowiązuje. Od studiów medycznych jesteśmy straszeni widmem prokuratora oraz wyroków zasądzających kary więzienia lub horrendalne odszkodowania. Za przeprowadzenia zabiegu, który trwa 1 godzinę chirurg otrzymuje wynagrodzenie ok. 30 zł brutto, ale za ewentualne powikłania może zapłacić kilkaset tysięcy odszkodowania i jeszcze kilkutysięczną rentę miesięczną. Trudno polemizować z adwokatami pacjentów, którzy mieli pecha i ponieśli rzeczywistą czy wyimaginowaną szkodę w związku z leczeniem, ale nie może być tak, że wykonywanie zawodu o tak dużym ryzyku jest tak nędznie wynagradzane, a obowiązujące prawo umożliwia uzyskiwanie odszkodowań bez procesu sądowego! Do tego dochodzą liczne enuncjacje prasowe i telewizyjne, w których przedstawia się lekarzy w skrajnie niekorzystnym świetle, pokazując półprawdy, ćwierćprawdy lub zupełne bzdury!
Odpowiedzialnością za błędy systemowe, czy wynikające z nich błędy organizacyjne, nie są obarczani faktyczni winowajcy, ale z reguły lekarze, którzy w obecnym systemie prawnym odpowiadają za „wszystko”. Oprócz tego publikowane są, odnoszę wrażenie, że z prawdziwą przyjemnością, rankingi zaufania, wykazujące systematyczny spadek jego poziomu do naszej grupy zawodowej, co skutkuje lawinowym wręcz wzrostem konfliktów z pacjentami i ich rodzinami, oraz pogarsza zdecydowanie i tak nie najlepsze warunki pracy.
Nie sposób nie wspomnieć o systemie kar, związanych z refundacją leków, który nie jest znany w żadnym innym kraju, darmowych usługach dla ZUS-u, które również obarczone są ryzykiem nałożenia kary finansowej oraz powszechnym łamaniu prawa pracy przez naszych pracodawców, w szczególności w zakresie norm czasu pracy. Powstaje zatem pytanie kim jesteśmy? Czy mamy wewnętrzny przymus leczenia naszych pacjentów i dla niego znosimy te wszystkie szykany i pokonujemy przeszkody? Czy też nasze władze są przekonane, że uzyskujemy jakieś ukryte korzyści i dla nich zniesiemy jeszcze wiele dokuczliwości, serwowanych przez system?
Wielu naszych kolegów wyjechało za granicę, gdzie wykonują zawód w lepszych warunkach i otrzymują kilkakrotnie większe wynagrodzenia. Spora część absolwentów uczelni medycznych czy stażystów poważnie rozważa możliwość wyjazdu, by w lepszych, przejrzystych warunkach uzyskać specjalizację i pracować bez tych obciążeń, które na co dzień dręczą polskich lekarzy. W wielu dziedzinach medycyny, ale zwłaszcza w onkologii, mamy gorsze wyniki leczenia, wielu rodaków ma gorszy stan zdrowia, niż ich rówieśnicy z krajów UE. Czy w tych warunkach będzie ktoś jeszcze chciał leczyć?! Co na to nasze władze? Ano nic!Wprowadzają pakiet antykolejkowy i onkologiczny...
Igrzyska trwają, ale chleba nie ma nadal!
Źródło: OZZL
Przeczytaj również: Krytycznie niski poziom zaufania do polskich lekarzy – znamy wyniki światowego rankingu publicznego zaufania do lekarzy
