Rzecznik z aprobatą przyjął proponowane zmiany w zakresie zwiększenia nakładów na psychiatryczną opiekę zdrowotną - skorygowano wartości punktowe świadczeń realizowanych w warunkach stacjonarnych psychiatrycznych, zwiększając wagę punktu stosownie o 4 proc. dla świadczeń stacjonarnych psychiatrycznych oraz o 6 proc. dla świadczeń stacjonarnych psychiatrycznych dedykowanym dzieciom i młodzieży. Stanowi to realizację postulatów podnoszonych od lat m.in. przez Rzecznika Praw Pacjenta.
Wyrażam przekonanie, że te wielopłaszczyznowe działania będą stanowiły realną odpowiedź na potrzeby osób zarówno korzystających, jak i udzielających świadczeń z zakresu opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień - napisał Bartłomiej Chmielowiec.
Rzecznik zwrócił się także z wnioskiem o rozważenie wprowadzenia zmian w zakresie finansowania przebywania osoby z zaburzeniami psychicznymi poza szpitalem, tj.: zwiększenie finansowania w trakcie przebywania pacjentów na przepustkach (likwidacja bądź zwiększenie wartości wskaźników korygujących), tak aby czynnik finansowy nie decydował o jej udzieleniu, a rezygnacja z nich nie była formą poszukiwania oszczędności; rozróżnienie przepustki z uwagi na czas jej trwania i rezygnacja ze stosowania czynnika korygującego w przypadku przepustek krótszych niż np. 5 godzin.
Podkreślił, że stosowanie wskaźników korygujących w odniesieniu do pacjentów przebywających w całodobowych oddziałach psychiatrycznych i leczenia uzależnień korzystających z przepustek oznacza zmniejszenie środków przeznaczonych na ich leczenie. Natomiast przepustka ma najczęściej cel terapeutyczny. Hospitalizacja jest rodzajem „parasola ochronnego” dla pacjenta. Z jednej strony sprzyja to powrotowi do zdrowia, z drugiej jednak stwarza rodzaj sztucznie bezpiecznych warunków życia. Przepustka pozwala na stopniowe zaadaptowanie się w środowisku domowym i weryfikuje uzyskaną poprawę. Natomiast w czasie przepustki szpital nie oszczędza na kosztach funkcjonowania (tzw. hotelowe, personel). Przepustka jest związana z czasowym, niekoniecznie całodobowym, przebywaniem pacjenta poza szpitalem (w celu np. załatwienia spraw urzędowych).
Ponadto, biorąc pod uwagę ogólne zmniejszenie finansowania leczenia pacjenta przebywającego w szpitalu ponad określony czas, udzielanie przepustki dodatkowo obciąża szpital, co może prowadzić do rezygnacji z tego terapeutycznie uzasadnionego rozwiązania.
