Zgodnie z przepisami prawa pacjent przebywający w całodobowej placówce medycznej ma prawo do przechowywania rzeczy wartościowych w depozycie. Koszty realizacji tego prawa ponosi szpital, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej.
Pacjent, który przebywa w szpitalu i oddaje rzeczy do depozytu, powinien otrzymać potwierdzenie przyjęcia tych rzeczy. Pracownik placówki wystawia wówczas oryginał karty depozytowej, natomiast jej kopia powinna być przechowywana w księdze depozytów. Rzeczy wartościowe przyjmuje do depozytu oraz wydaje osoba wyznaczona przez kierownika placówki. Ten pracownik prowadzi także księgę depozytów.
Szpital ma obowiązek realizacji prawa pacjenta do przechowywania rzeczy wartościowych w depozycie. Pacjent natomiast nie musi z tego prawa skorzystać, ani też nie może być w jakikolwiek sposób zmuszany do złożenia rzeczy wartościowych do depozytu. Nieuzasadnione jest także ograniczanie pacjentom dostępu do rzeczy złożonych w depozycje. Przepisy prawa nie zawierają także regulacji, które uzależniałby wydanie pacjentowi rzeczy z depozytu od złożenia pisemnego wniosku lub zgody personelu szpitala, np. ordynatora oddziału.
Stanowisko Rzecznika Praw Pacjenta w tej sprawie potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 31 stycznia 2017 r., sygn. akt VII SA/Wa 763/16, cyt.: Przepis art. 39 ww. ustawy określa prawo pacjenta do przechowywania rzeczy wartościowych w depozycie, a nie jego obowiązek. Pacjent nie musi z tego prawa skorzystać, ani też nie może być w jakikolwiek sposób zmuszany do złożenia rzeczy wartościowych do depozytu. Nie można wprowadzać jakichkolwiek ograniczeń w wydawaniu pacjentom rzeczy z depozytu.
Podstawa prawna:
Art. 39 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta.
Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 30 lipca 2009 r. w sprawie prowadzenia depozytu w stacjonarnym zakładzie opieki zdrowotnej.
Źródło: Rzecznik Praw Pacjenta
