O aktywizacji zawodowej osób chorych na schizofrenię i roli trenera pracy w tym procesie rozmawiamy z Grażyną Skoczek, trenerem pracy.
Kim jest trener pacy?
To osoba potrafiąca wesprzeć zawodowo, ale też czasami wysłuchać. Ważne są wiedza i doświadczenie, więc dobrze by było, żeby taka osoba była doświadczona zawodowo i najlepiej w wielu branżach i o szerokich horyzontach.
W jaki sposób trener pracy aktywizuje osoby ze schorzeniami psychicznymi i jaką w tym pełni rolę?
Jest na pewno takim doradcą, ale też mentorem, czyli prowadzi. Postrzegam to zawsze jako ciężką pracę, o czym też mówię do nich, bo to nie jest tylko jednostronne instruowanie, ale współpraca. Ja sama zachęcam wszystkich do aktywnego udziału i współpracy, do wymagania też ode mnie. Czyli, ja też dostosowuję się do ich potrzeb, ale też zapraszam do działania np. prac domowych, tak by przyniosło to wymierne efekty.
Na czym polega specyfika pracy z osobami z zaburzeniami psychicznymi?
Myślę, że na tym samym co praca z osobami np. trwale bezrobotnymi, czy z innymi niepełnosprawnościami. Przede wszystkim dobrze jest poznać przynajmniej podstawy z wiedzy klinicznej, z zakresu z czym te osoby się zmagają. My próbujemy zrozumieć, z jakimi problemami osoby chore psychicznie zmagają się. Nie jesteśmy w ich świecie. To trudne, ale staramy się zrozumieć. Myślę, że takie podejście podoba się naszym podopiecznym.
Jak wygląda pomoc w znalezieniu pracy?
To jest proces. Przyglądamy się czy osoba potrafi napisać życiorys, czy wie na czym polega rynek pracy, gdzie szukać pracy. Czasami jest to praca u podstaw, ale warto zrobić krok do tyłu, by upewnić się, że nasz podopieczny ma taką wiedzę. Później, w zależności od potrzeb i wykształcenia osoby, szukamy najlepszych metod dla znalezienia metod w jej zawodzie.
Czy rola trenera pracy kończy się wraz ze znalezieniem podopiecznemu pracy?
Powinien dalej pomóc, bo sztuką jest zdobyć pracę, ale sztuką jest też ją utrzymać. Myślę, że mniej więcej do roku trener powinien być jeszcze w kontakcie ze swoim podopiecznym. Nie muszą być to regularne spotkania, ale rzeczywiście dające pewność osobie chorej, że może skontaktować się z trenerem, zatelefonować, skonsultować.
