Jak w Polsce wygląda leczenie zaawansowanego raka prostaty o tym z dr Elżbietą Senkus onkologiem rozmawia Alicja Dusza.
Czym wyróżnia się leczenie enzalutamidem u pacjentów z zaawansowanym rakiem gruczołu krokowego?
Enzalutamid jest jednym z dwóch nowych leków wpływających na tzw. szlak receptora androgenowego. To trudne określenie, ale oznacza nowoczesną formę hormonoterapii. Hormonoterapia jest łagodną formą leczenia raka gruczołu krokowego. Leki te mają przede wszystkim bardzo korzystny profil toksyczności. Oznacza to, że są mało szkodliwe. Każdy lek ma swoją cenę, nie tylko materialną, ale również w sensie potencjalnych działań ubocznych. Są leki, jak chemioterapia, które najpierw to życie utrudniają, by potem polepszyć. A są takie leki jak hormonoterapia, która również jest szeroko stosowana w raku piersi, gdzie wpływ na jakość życia jest bardzo niewielki. Takim lekiem jest właśnie enzalutamid. Te leki mają tę korzyść, że cofają się ich dolegliwości i nie ponoszą w związku z tym kosztów w sensie działań ubocznych i pogorszenia jakości życia związanego z leczeniem.
Czy mamy w Polsce problem z leczeniem zaawansowanego raka prostaty?
Tak. Rak gruczołu krokowego jest jednym z najczęstszych przyczyn zgonów nowotworowych w Polsce. Mamy rocznie około czterech tysięcy zgonów z tego powodu w Polsce. To oznacza, że rocznie umiera na tę chorobę cztery tysiące mężczyzn. Oni przed śmiercią wymagają leczenia. Często okres tej zaawansowanej choroby trwa wiele miesięcy, a nawet lat. Średnie przeżycie chorego to w tej chwili kilkadziesiąt miesięcy. Ci chorzy cały czas wymagają leczenia, które czasami jest kosztowne. W takim momencie stajemy przed problemem finansowania, który w Polsce, niestety jest. On dotyczy nie tylko problemu raka gruczołu krokowego, ale w związku z częstością tego nowotworu i dużej grupy wymagającej leczenia, jest dla budżetu dużym obciążeniem. Stąd ze strony płatnika jest pewna niechęć do finansowania leczenia. Niestety, nie mamy też dostępu do wielu metod leczenia, które mają udowodniony wpływ na wydłużenie czasu przeżycia. Czyli, tę najbardziej wartościową rzecz, którą możemy osiągnąć i najbardziej obiektywną, nie tylko parametry jak np. jakość życia, które jest zawsze rzeczą względną, nie wydłużenie czasu do progresji, ponieważ to też jest często względne, tylko wydłużenie czasu przeżycia. Leki innowacyjne kosztują bardzo dużo i budżet ma z tym problemy, zaś my brak ich dostępu.
O ile średnio można wydłużyć życie pacjentów?
To trudne jest do określenia, ponieważ dysponujemy szeregiem metod i każda z nich się dokłada. Łącznie, porównując do tego co było przed laty, chorzy z takim rozpoznaniem żyją dłużej i lepiej. Istotna jest nie tylko ilość, ale jakość, bo chorzy mogą funkcjonować, pracować, zajmować się wnukami i podróżować, nie są przywiązani do łóżka w domu czy szpitalu. Porównując do tego z czym mieliśmy do czynienia chociażby dziesięć lat temu postęp jest ogromny, ale nadal niewystarczający.
