Co i dlaczego dzisiaj nie działa jeśli chodzi o opiekę nad pacjentem z nieswoistymi chorobami zapalnymi jelit? Jakie rozwiązania należało by wprowadzić, żeby zmniejszyć koszty generowane przez tę grupę pacjentów?
Myślę, że diagnoza wyłaniająca się z naszego kolejnego raportu poświęconego szeroko rozumianej opiece gastro-enterologicznej, ze szczególnym uwzględnieniem wrzodziejącego zapalenia jelit i choroby Leśniowskiego-Crohna, jest dość powszechna dla całego systemu ochrony zdrowia. Po pierwsze, mamy problem z dużymi nierównościami w dostępie do opieki medycznej województwach. Rozpiętość zarówno w liczbie świadczeniodawców jak również w finansowaniu per capita, jest wielokrotna w niektórych miejscach na poziomie lecznictwa szpitalnego, ambulatoryjnego. Ale to co wydaje się być najbardziej rażące to jednak dostęp do leczenia w ramach programów lekowych. Wśród 24 tysięcy pacjentów, którzy borykają się z chorobą wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, tylko ok. 290 pacjentów jest dzisiaj prowadzonych w programie lekowym. Biorąc pod uwagę dane epidemiologiczne, które wskazują, że takich pacjentów w Polsce może być około 40 tysięcy, to my, tak naprawdę, mówimy o objęciu opieką niespełna jednego procenta tych chorych. Jeśli chodzi o chorobę Leśniowskiego-Crohna sytuacja jest nieco lepsza. Tu w programie lekowym jest około 20 procent pacjentów zdiagnozowanych i leczonych w poradniach ambulatoryjnych. Niemniej, to pokazuje iż system nie reaguje na bardzo obiektywne wskaźniki. Te wskaźniki to przede wszystkim wiek chorych. To są młodzi ludzie, którym system powinien zabezpieczyć szybką, efektywną diagnostykę oraz skuteczne, gwarantowane i ciągłe leczenie. Bez tych dwóch parametrów, nie jesteśmy w stanie trwale i skutecznie obniżać kosztów pośrednich, których w systemie nakierowanym tylko na naprawianie, który finansuje tylko i wyłącznie leczenie i nie bierze odpowiedzialności za to, co się dzieje z chorym w jego środowisku społecznym i zawodowym, tego powiązania oczywiście nie ma. Ale nie możemy zapominać, że koszty pośrednie szeroko rozumianych chorób zapalnych jelit są bardzo wysokie. Szacuje się, że to nawet 1 milion złotych rocznie na jednego pacjenta. O tym nie możemy zapominać i tworząc nowe rozwiązania, koordynowaną, zintegrowaną i kompleksową opiekę musimy myśleć o tym, aby zagwarantować w tym modelu kompleksowości wszystkie te narzędzia i instrumenty profesjonalistom medyczny, które zapewnią nam mniejszą redystrybucję środków po stronie funduszu ubezpieczeń społecznych.
Czy zwiększenie dostępu do optymalnego leczenia, a za optymalne leczenie eksperci uznają leczenie lekami biologicznymi, mogłoby znacząco wpłynąć na obniżenie tych bardzo wysokich kosztów pośrednich?
Wydaje się, że dane to potwierdzają, zarówno te kliniczne, jak i dane rachunku ekonomicznego. Widzimy i obserwujemy w tym okresie, który był poddany trzyletniemu badaniu (2013-2015) chociażby obniżenie hospitalizacji. Widzimy, że wprowadzanie pacjentów w to leczenie zmniejsza koszty hospitalizacji, w tym planowej. Istotne jest jeszcze, że zmniejszają się procedury realizowane na oddziałach chirurgicznych, co również świadczy o mniejszym zapotrzebowaniu na interwencje ostre. Wydaje się, że właśnie na przykładzie chorób zakaźnych jelit spójność, kompleksowość tego systemu i ta szybkość we wprowadzeniu najpierw w diagnostyce pacjenta, potem do leczenia, bardzo bezpośrednio przekłada się na rachunek kosztów, czyli obniżenie kosztów związanych z absencją chorobową, rentami, ale i kosztów utraty efektywności w pracy.
