Mówimy dziś o wynikach badania na temat stygmatyzacji chorych z zaburzeniami ośrodkowego układu nerwowego, czyli z takimi chorobami jak padaczka depresja czy schizofrenia. Czy spotkałeś się wśród swoich znajomych z takimi chorobami?
Tak. Spotkałem się wśród swoich znajomych z osobami, które mają epilepsję. Znam takich, którzy przeszli depresję. Sam jestem tego najlepszym przykładem. Znam też takich, którzy mają problem ze schizofrenią. Może nie osobiście, ale znam rodziny osób chorych na schizofrenię. Tak, temat nie jest mi obcy. Dlatego angażuję się w takie akcje i wspieram je. Chcę żeby głośno o tym mówić, ponieważ mam wrażenie, że pewne rzeczy wynikają z niewiedzy. Dziwi mnie to, że od dziecka wiemy bardzo dużo o wszystkich możliwych układach. Wiemy dokładnie, jak myć zęby. Dokładnie wiemy, co robić i jak żyć, żeby mieć zdrowe serce, co zrobić żeby nie połamać nóg. Natomiast najważniejszy organ w naszym organizmie, czyli mózg, jest trochę zapominany. Tak naprawdę organizm może żyć, serce może bić, możemy oddychać, ale kiedy mózg nie żyje, wtedy mówimy o śmierci. Dlatego mózg jest najważniejszy. I od najmłodszych lat nikt nas nie uczy tego, jak dbać o mózg, jak relaksować mózg, co zrobić żeby temu organowi było dobrze, żeby mógł złapać trochę oddechu. Po drugie, mam takie poczucie, że wszystko, co ma przedrostek „psy-”, jak psychiczny, psycholog, psychiatra, psychotrop, od razu powoduje stygmatyzację. Jak mamy ten przedrostek, to od razu się spinamy i mamy wrażenie, że będziemy mieli do czynienia z kimś niebezpiecznym. I za to też odpowiada świat show biznesu i filmu. W filmach, książkach, spektaklach osoby ze schizofrenią, z depresją, z nerwicami lękowymi są często przedstawiane jako osoby niebezpieczne, którym nie należy ufać, czarne charaktery.
Co jako społeczeństwo możemy zrobić żeby tak nie było?
Przede wszystkim wiedza, wiedza i jeszcze raz wiedza. Myślę, że tak jak mogę śmiało zaryzykować takie stwierdzenie, że każdy wokół nas ma choć jedną osobę chorującą na nowotwór, albo wśród przyjaciół albo wśród rodziny, śmiało zaryzykuje kolejne stwierdzenie, że każdy wśród nas ma choć jedną osobę, która choruje na depresję, nerwicę lękową, epilepsję czy schizofrenię. Tak więc przede wszystkim wiedza. Jedni skontaktowali się z taką chorobą, mają wiedzę, poszerzyli ją, a są tacy, którzy niespecjalnie tę wiedzę poszerzają. Przed wprowadzeniem akcji ogólnopolskiej „wyprostuj spojrzenie” zrobiono badanie na dużej grupie fokusowej tysiąca osób. To już jest duża grupa, dająca pewien wymiar wiedzy. No i mnie osobiście to badanie trochę przeraziło. Szczególnie jedna jego część, gdzie najmniejszą wiedzę na temat chorób mózgu schizofrenii czy depresji mają młodzi ludzie, ci, którzy mają dostęp do internetu i tam szukają wiadomości. Ale, z drugiej strony, chcą być szanowani, wymagają równouprawnienia, chcą cywilizowanego rozwiniętego świata. I przeraziło mnie to, że na pytanie, co zrobić z osobą chorą na schizofrenię, padała odpowiedź: najlepiej ją izolować. I to jest przerażające, że ta niewiedza doprowadza do stygmatyzacji i takiego myślenia o osobach chorych. Dlatego myślę, że świetnie, iż rusza ta akcja.
