Jest ono szczególnie zasadne w obszarze ochrony zdrowia, w której ścieżki kariery rozpoczęte w obszarze klinicznym często ewoluują w kierunku organizacyjno-zarządczym – na poziomie kierownika komórki organizacyjnej (kliniki, zakładu diagnostycznego czy pracowni) czy kierownika całej placówki medycznej. Wyzwania stawiane na nowym stanowisku wymagają uzupełnienia wiedzy i umiejętności o zupełnie nowe obszary – związane z ekonomią, zarządzaniem czy prawem – a także powiązania ich z już posiadają wiedzą kliniczną.
Już 25 i 26 listopada – w trakcie konferencji „Doskonałość badawcza w szkoleniu podyplomowym” – przedstawiciele Centrum Kształcenia Podyplomowego Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego, Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie oraz absolwenci i wykładowcy studiów Executive SGH-WUM MBA w ochronie zdrowia będą debatować nad tym, jak kształcić na poziomie podyplomowym. Hipotezy formułowane przez przedstawicieli świata medycyny, nauk o zdrowiu, nauk prawnych oraz ekonomicznych zostaną poddane weryfikacji przez uczestników konferencji, menedżerów na co dzień funkcjonujących w polskim systemie ochrony zdrowia. Materiały przygotowane w ramach konferencji będą empirycznym przykładem produktów kształcenia podyplomowego, które obok waloru poznawczego mają charakter utylitarny i mogą stanowić podstawę do wdrażania zmian i poprawy jakości funkcjonowania organizacji w sektorze ochrony zdrowia. Serdecznie zapraszamy do udziału w tym wydarzeniu przez stronę https://sghwummba.wum.edu.pl/ (liczba miejsc ograniczona).
Podczas dyskusji na wydarzeniu będzie podjęta dyskusja, iż konieczność ciągłego kształcenia nie jest zarezerwowana wyłącznie dla medyków obejmujących stanowiska kierownicze. Dotyczy właściwie każdego menedżera w sektorze ochrony zdrowia. Ochrona zdrowia definiowana jest jako tzw. system złożony, czyli taki w którym 2+2 niekoniecznie musi dać 4 (a mówiąc bardziej formalnie – relacje zmieniają się nieliniowo i istnieje wiele ścieżek rozwojowych systemu), a proste reguły często zawodzą. Nie bez powodu mówi się, że zdolność zarządzania kryzysowego jest kluczową umiejętnością pracy w tej branży. Ostatnie lata – braki kadrowe umocnione emigracją personelu medycznego, pandemia koronawirusa, zmiany w przepisach podatkowych czy regułach finansowania świadczeń zdrowotnych, napływ uchodźców z Ukrainy – pokazują, jak bardzo czynniki zewnętrzne wpływają na kształtowanie warunków brzegowych dla funkcjonowania organizacji.
Można powiedzieć, że menedżerowie działający w sektorze ochrony zdrowia realizują w pełni powiedzenie „obyś żył w ciekawych czasach”. Czy zatem kształcenie podyplomowe może pomóc w odnalezieniu się w tej skomplikowanej rzeczywistości? Jest kilka warunków, które – jeśli zrealizowane z powodzeniem – pozwolą odpowiedzieć twierdząco na to pytanie.
Po pierwsze, o ile kształcenie będzie odbywać się interdyscyplinarnie, łącząc obszary związane z medycyną i zdrowiem publicznym z wiedzą ekonomiczną. Problemy zarządzających rzadko bowiem są osadzone w jednej branży. Planowanie procesów terapeutycznych musi być osadzone w realiach instytucjonalnych sektora opieki zdrowotnej. Organizacja i zarządzanie musi z kolei uwzględniać specyfikę zdrowia i potrzeby pacjentów. Oba te filary są kluczowe i jeden bez drugiego funkcjonuje wadliwie.
Po drugie, kształcenie powinno dotyczyć kompetencji a nie wiedzy. Czysta teoria nie przekłada się na codzienność menedżerów. Ale z drugiej strony, podejście praktyczne wymaga osadzenia metodologicznego, kwantu wiedzy akademickiej opartej na sprawdzalnych modelach i teoriach. W przeciwnym wypadku pozostaje jedynie dowodem anegdotycznym, który sprawdził się w określonym czasie i warunkach. Bez wiedzy o ich wpływie próba prostego transferu rozwiązań „zza miedzy” może przynieść niepożądane skutki.
Wreszcie, kształcenie powinno być w dużej mierze uniwersalne – tłumaczyć istotę danego problemu, a nie tylko omawiać bieżący stan, który jest dynamiczny. Oczywiście pojedyncze kursy omawiają bieżące zagadnienia, na przykład z obszaru prawa czy finansów, ale w procesie kształcenia ważne jest ich umiejscowienie w szerszym kontekście, który pozostaje aktualny również po zmianach przepisów.
Osiągnięcie wszystkich tych celów kształcenia podyplomowego jest procesem złożonym, w dużej mierze uwarunkowanym od właściwie przygotowanych planów kształcenia i dobranej kadry dydaktycznej. Co więcej, jest to proces dynamiczny, zmieniający się w zależności od potrzeb odbiorców, a te z kolei zależą od tego co dzieje się w całej gospodarce i sektorze ochrony zdrowia.
Kształcenie podyplomowe, które będzie tematem konferencji wpisuje się w krajobraz podejścia do zarządzania organizacją jako element lifelong learning (tzw. ciągłego kształcenia) – czyli metoda rozwoju kompetencji zawodowych, bez których trudno efektywnie realizować zadania zarządcze w obliczu nowych, coraz trudniejszych wyzwań przed którymi stają menedżerowie. Ponownie zapraszamy zatem do wzięcia udziału w „Doskonałość badawcza w szkoleniu podyplomowym”.
Monika Raulinajtys-Grzybek – kierowniczka Katedry Rachunkowości Menedżerskiej SGH i Programu Executive SGH-WUM EMBA w ochronie zdrowia (SGH), Artur Białoszewski – kierownik projektu DBSP, kierownik Studiów SGH-WUM EMBA w ochronie zdrowia (WUM)
