Debata: Co dalej z kardiologią?

Dlatego też w debacie „Dług zdrowotny po COVID-19 – co dalej z kardiologią?” nie mogło zabraknąć znamienitych gości:

• Barbara Dziuk - poseł na Sejm RP, członek Sejmowej Komisji Zdrowia
• prof. Marcin Grabowski - kierownik I Katedry i Kliniki Kardiologii - Warszawski Uniwersytet Medyczny
• prof. Tomasz Hryniewiecki - konsultant krajowy w dziedzinie kardiologii, Narodowy Instytut Kardiologii im. Stefana kardynała Wyszyńskiego – PIB
• prof. Przemysław Mitkowski - prezes Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego
• dr Krzysztof Kuśmierski - p.o. kierownika Kliniki Kardiochirurgii i Transplantologii Narodowego Instytutu Kardiologii im. Stefana kardynała Wyszyńskiego – PIB
• dr Roman Topór-Mądry - prezes Agencji Oceny Technologii Medycznych i Taryfikacji

Dług zdrowotny w kardiologii, wywołany przez pandemię, najbardziej dotknął chorych z niewydolnością serca, które jest w Polsce pierwszą, izolowaną przyczyną zgonów. Cierpi na nią 1,2 mln osób – statystyki te dotyczą tylko osób zdiagnozowanych a hospitalizacja pacjentów z niewydolnością serca pochłaniała 90% budżetu przeznaczonego na leczenie tego schorzenia.[1] Pandemia COVID-19 jeszcze zwiększyła liczbę chorych, ponieważ z opóźnieniem są diagnozowane i leczone inne choroby układu krążenia, takie jak arytmie czy też wady strukturalne serca, które prowadzą do niewydolności serca. W ocenie kardiologów najszybciej można go spłacić zwiększając dostęp do innowacyjnych terapii nielekowych, które wraz z nowymi lekami zapewniają kompleksową opiekę nad pacjentami z tym schorzeniem, mając jednocześnie na uwadze, iż odroczony dług zdrowotny nie spłaci się sam.

W ramach debaty Barbara Dziuk potwierdziła, iż inwestycja w zdrowie i w zdrowy styl życia to jeden z priorytetów obecnego rządu, jednakże, jak zauważył prof. Tomasz Hryniewiecki, kardiolodzy jeszcze przed pandemią wskazywali, iż jest dużo do poprawienia - kolejki oraz brak zaplanowanych działań w zakresie profilaktyki, prewencji i promocji zdrowia. Wszystko to sprawia, że Polska jest wciąż krajem wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego. Odpowiedzią na ten stan rzeczy ma być Narodowy Program Chorób Układu Krążenia, niemniej jednak, wg dr. Krzysztofa Kuśmierskiego, krajobraz po-COVIDOWEJ kardiologii wymaga rozwiązań pozwalających zminimalizować efekt opóźnień w procesie leczenia w wyniku pandemii, kiedy część zabiegów, w tym zabiegi kardiochirurgiczne były odsuwane w czasie, co powodowało pogorszenie stanu pacjentów. Dodatkowo, niepokojącym faktem jest wzrost nakładów finansowych co wciąż nie ma przełożenia na spadek śmiertelności z powodu chorób kardiologicznych. Jak podkreślił prof. Przemysław Mitkowski, odzwierciedleniem miejsca Polski w leczeniu chorób układu krążenia jest fakt, iż w maju została ogłoszona pierwsza od 15 lat otwarta refundacja w kardiologii, co powoduje, iż mimo zwiększania kosztów na opiekę zdrowotną, leczenie pacjentów sprowadza się do ostrej korekty stanu hemodynamicznego pacjenta. Składa się na to również brak ram czasowych w przypadku oceny technologii nielekowych co znacząco wydłuża cały proces. Niemniej, udało się przyśpieszyć wprowadzenie części rozwiązań, które usprawniły funkcjonowanie polskiego systemu opieki zdrowotnej takie jak: telemedycyna, telekardiologia, e-recepta, e-skierowanie co wskazał prof. Grabowski. Dr Roman Topór-Mądry potwierdził, iż jednym z priorytetów AOTMiT jest zapewnienie dostępu do efektywnych technologii jak również do sytemu i koordynowanej opieki nad pacjentem czego potwierdzeniem są opublikowane na stronach agencji przedmiotowe raporty dotyczące ocenionych technologii. Ponadto prezes AOTMiT podkreślił, iż kluczem do oceny wyrobów medycznych jest większa liczba badań randomizowanych, które są podstawą oceny HTA.

Główne rekomendacje ekspertów dotyczące priorytetowych działań w walce z długiem zdrowotnym:

• rozwój Sieci Kardiologicznej - uwolnienie limitów wybranych procedur w kardiologii w obszarze wad serca, zaburzeń rytmu, niewydolności serca, nadciśnienia (oporne i wtórne);
• sprawne wdrażanie nowych technologii medycznych i rewaluacja tych, które już są obecne w katalogu świadczeń;
• podjęcie decyzji administracyjnych w zakresie technologii oczekujących – rejestratory pętlowe, mechaniczne wspomaganie krążenia jako terapia docelowa, przezcewnikowa naprawa zastawki trójdzielnej, telemonitoring urządzeń wszczepialnych;
• optymalizacja wyniku finansowego szpitali klinicznych i poprawa bazy lokalowej, remontowej i sprzętowej;

• zwiększenie liczby wykonywanych zabiegów.