Transmisję live można oglądać TUTAJ.

KOMITET NAUKOWY:

MGR IZABELA OBARSKA
PROF. DR HAB. WITOLD OWCZAREK
DR N. MED. MARCIN STAJSZCZYK
PROF. DR HAB. EDYTA ZAGÓROWICZ

ZAŁOŻENIA I CEL KONFERENCJI

Dostępność polskich pacjentów z chorobami z autoimmunizacji w reumatologii (choroby zapalne stawów, układowe choroby tkanki łącznej), dermatologii (łuszczyca plackowata, AZS, łysienie plackowate) oraz gastroenterologii (nieswoiste choroby zapalne jelit) do leczenia systemowego, w tym leczenia biologicznego lub terapii syntetycznych celowanych (inhibitory kinaz), jest na bardzo niskim poziomie w porównaniu do innych krajów europejskich.

Niski odsetek chorych leczonych w Polsce wynika wprost z przyjętego przez płatnika publicznego modelu finansowania tego leczenia w ramach programów lekowych w lecznictwie szpitalnym. Pomimo upływu lat, pojawienia się wielu terapii biologicznych biopodobnych, które przyniosły znaczące oszczędności dla płatnika publicznego, w części programów lekowych wciąż mają zastosowanie restrykcyjne kryteria włączenia, które zazwyczaj są istotnie zawężone zarówno w stosunku do wskazań rejestracyjnych poszczególnych leków, jak i rekomendacji towarzystw naukowych, a co za tym idzie – praktyki klinicznej w innych państwach Unii Europejskiej. Nie bez znaczenia dla niskiej dostępności pozostają także aspekty związane z organizacją udzielania świadczeń w lecznictwie szpitalnym, a w szczególności niedoszacowanie wyceny świadczeń opieki zdrowotnej, niedoszacowanie wielkości kontraktu, które wynika m.in. z braku możliwości uwzględniania w planie finansowym NFZ kolejki oczekujących na leczenie i rzeczywistego wykonania kontraktu za rok ubiegły, a także brak gwarancji wypłaty za świadczenia wykonane ponad limit określony w umowie (tzw. nadwykonania), jak również brak motywacji finansowej dla szpitali oraz personelu medycznego.

Kolejną barierą w dostępie do leczenia jest także liczba ośrodków i pracujących w nich lekarzy specjalistów realizujących dany program. Przykładowo, w przypadku pacjentów z łuszczycą plackowatą, których populacja w Polsce może sięgać ok. 700 tys., leczenie w programie lekowym prowadzone jest w zaledwie 46 ośrodkach.

Poprawa dostępu do terapii w programach lekowych wymaga tworzenie opisów programów lekowych zgodnych z rekomendacjami towarzystw naukowych i aktualną wiedzą medyczną oraz poprawy wyceny świadczeń opieki zdrowotnej.

Wzrost dostępności do leczenia biologicznego w Polsce do poziomu europejskiego w wielu obszarach klinicznych może jednak nie być możliwy w ramach programów lekowych, nawet w przypadku poprawy ich funkcjonowania. Niezbędne jest wypracowanie zmiany modelu refundacji wymienionych leków, która umożliwi udostępnienie tych terapii także poza programami lekowymi. Model ten powinien być uniwersalny i transparentny, dający możliwość refundacji poza programem każdego leku, który spełnia przyjęte założenia.

Ponadto zmieniające się często programy lekowe wymagają ich praktycznej znajomości w celu zapewnienia chorym optymalnego leczenia.

Konferencja ma na celu praktyczne szkolenie lekarzy z realizacji programów lekowych w poszczególnych dyscyplinach zgodnie z aktualnym stanem prawnym oraz wypracowanie metod poprawy dostępności do leczenia systemowego w chorobach autoimmunologicznych w Polsce poprzez:

Zdiagnozowanie barier w funkcjonowaniu poszczególnych programów lekowych w obszarze dermatologii, gastroenterologii oraz reumatologii.
Wytyczenie kierunków optymalizacji programów lekowych, w tym zmiany opisów programów lekowych oraz poprawy wyceny świadczeń opieki zdrowotnej.
Wypracowanie metody wprowadzenia leków biologicznych oraz syntetycznych celowanych do refundacji poza programami lekowymi.
Wypracowywanie zasad premiowania szpitali oraz personelu medycznego zapewniających największy dostęp do leczenia.